Sonic the Hedgehog (2006) jest wysoko ceniony za jedną z najgorszych gier wideo wszechczasów – ale na tym nie kończy się niebieskie rozmycie
Maskotka firmy SEGA, Sonic the Hedgehog, jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w grach wideo od 25 lat, a seria sprzedała ponad 335 milionów sztuk i jest natychmiast rozpoznawalną twarzą zarówno dla graczy, jak i osób nie będących graczami.
Jest w każdym znaczeniu tego słowa ikoną gier.
cyber poniedziałek 2020 uk
Bądźmy szczerzy – przeczytałeś nagłówek i już się zastanawiasz, jak u licha mogę usprawiedliwić tak potępiający osąd dotyczący ukochanego niebieskiego rozmycia. Chociaż jego przedsięwzięcie w sferze 3D zostało bardzo oczernione zarówno przez krytyków, jak i fanów, twierdzenie, że nawet oryginalny Sonic nie jest świetną grą, może być postrzegane jako dość naciągane – więc spójrzmy na to.
Najlepszym aspektem Sonic the Hedgehog jest jego grafika i dźwięk. Sonic, jako postać – a także wiele jego kohort, takich jak Tails i Knuckles – są pięknie zaprojektowane, a nawet ich przejścia 3D to gwoździe. Wygląda na to, że projekt postaci Sonica powinien być całkowicie kultowy, podobnie jak inne elementy graficzne oryginalnej gry, takie jak tła, wrogowie, a nawet muzyka.
Testujemy nową witrynę: Ta zawartość będzie dostępna wkrótceAle chociaż grafika i dźwięk oryginalnej gry są prawie tak doskonałe, jak w tamtych czasach (i mocno wierzę, że to właśnie pomogło postaci pozostać przy niej), reszta gry może nie jest.
Oryginalna gra Sonic the Hedgehog wydana 23 czerwca 1991 roku na SEGA Mega Drive (znana jako SEGA Genesis w naszych amerykańskich odpowiednikach). Pod wpływem serii Super Mario Nintendo i chcąc konkurować z własną maskotką, SEGA zaprojektowała niebieskiego jeża z kolcami wzdłuż głowy i kręgosłupa, próbując konkurować z panującą konsolą Super Nintendo Entertainment System i jej włoskim hydraulikiem. maskotka.
Zbudowany z szybką akcją u podstaw, jest to prawdopodobnie to, co Sonic the Hedgehog jest najlepiej pamiętany i był używany jako kluczowy punkt sprzedaży zarówno dla gry, jak i konsoli, na której był włączony. Szybkość biegania jest prawie na pewno powodem, dla którego pokochałeś tę grę - ale prawie w całości tkwią w niej wady gry.
Istnieją problemy związane z tworzeniem gry, której podstawową mechaniką jest po prostu bycie naprawdę, bardzo szybkim. W tym przypadku bycie naprawdę szybkim oznaczało po prostu przytrzymanie odpowiedniego przycisku kierunkowego i pozwolenie grze na przerzucenie twojej postaci przez poziom bez żadnego wkładu w twoim imieniu – a wszystko, co przerywa ten przepływ, grinduje grę aż do zatrzymania, niwecząc jej cały cel.
Wyobraź sobie scenę: biegniesz przez pętle i lecisz po ekranie w błysku błękitu, radośnie przytrzymując prawy przycisk bez najmniejszej troski, gdy nagle, znikąd, trafiasz we wroga, na którego nie miałeś szans widzenie. Wszystkie twoje cenne pierścionki wylatują z twojego bezbronnego jeża, a ty jesteś zmuszony albo powoli je podnieść, albo zaryzykować bez nich. Całe tempo gry zostało zrujnowane i nie wydawało się to nawet twoją winą.
Sonic the Hedgehog, gra o bardzo szybkiej jeździe, dosłownie karze cię za zbyt szybką jazdę. Po prostu usiądź na tym przez chwilę.
Brian Harvey Jacket ziemniaczana piosenka
A to nie wszystko — czasami uderzenie w nieprzewidywalnego wroga lub ścianę oznacza, że nie masz już siły, by wbiec w pętlę, więc jesteś zmuszony cofnąć się, aby nabrać większego rozpędu. Elementy układanki i projekt gry również konsekwentnie przełamują jej szybkie tempo, zmuszając cię do rozwiązywania nudnych zagadek lub gorączkowego poszukiwania sposobu, aby przejść do następnej części poziomu.
Potem są zakrwawione pierścienie. Działając jako system zdrowia w grze, musisz zbierać pierścienie, które działają zarówno jako odpowiednik monet kolekcjonerskich Mario, jak i twoje zdrowie. Oberwij raz, a stracisz wszystkie zebrane pierścienie. Pierścienie były w zasadzie SEGA chwalące się tym, ile animowanych obiektów mogą mieć na ekranie bez awarii gry, pomijając fakt, że tak naprawdę nie zapewniało to bardzo przyjemnej rozgrywki (a pierścienie miały jeszcze mniej sensu w przejściu trójwymiarowym ).
Wreszcie wszyscy wrogowie w grze są prawie tacy sami – zwłaszcza w porównaniu, powiedzmy, do projektu różnych wrogów Super Mario World w tamtym czasie.
Och - i kontroler SEGA Mega Drive też był do niczego. Nie mam wiele więcej do powiedzenia na ten temat, więc zostawmy to tam.
Czytaj więcej : Michael Jackson skomponował ścieżkę dźwiękową do Sonic the Hedgehog 3, twierdzi raport
Nie oznacza to, że nigdy nie było przyzwoitych gier wideo Sonic. Oryginalne gry 2D, pomimo mojej ostrej krytyki powyżej, nadal były w jakiś sposób przyjemne i chociaż naprawdę nie wierzę, że są że Obecnie fajnie gra się w gry wideo, które należy oceniać za swoje czasy – a w tamtym czasie szybka akcja (pomimo tego, że często się zatrzymywała) stanowiła zabawny kontrast do wszystkiego innego dostępnego na rynku. To po prostu nie było tak wspaniałe, jak być może wspomnienia z dzieciństwa przekonują Cię, że to wszystko.
Sonic Adventure, Sonic Colors, Sonic Generations i Sonic Lost World również zawierały obiecujące pomysły, a niektóre z tych gier ostatecznie otrzymały pozytywny odbiór.
Jednak w przeciwieństwie do innych firm z udanymi franczyzami, SEGA odmówiła przyjęcia któregokolwiek z tych dobrych pomysłów i pracy nad ich kształtowaniem w przyszłych ratach w celu ich udoskonalenia - zamiast tego wyrzucała wszystko i zaczynała od nowa za każdym razem.
Aspekty takie jak Sonic Adventure's Chao Gardens, zmieniająca się perspektywa Sonic Color i Wisps, klasyczna i nowoczesna mieszanka rozgrywki Sonic Generation oraz sferyczne światy Sonic Lost World były fantastyczne, a każda indywidualna koncepcja mogła zostać zbudowana na podstawie aby franczyza była niezmiennie świetna.
Z przykrością muszę stwierdzić, że z powodu tego braku spójności trzy do czterech najgorszych gier, w jakie kiedykolwiek grałem, należały do serii Sonic. To, że jedna franczyza ma tak wiele katastrofalnych wydań, jest naprawdę niesamowicie szkodliwa dla marki i jest czymś, z czego bardzo trudno jest wrócić.
Lee Chapman Jamie Vardy
Shadow the Hedgehog, Sonic the Hedgehog (potocznie określany jako Sonic '06) i Sonic Boom: The Rise of Lyric zostały niemal powszechnie ujarzmione, a dwie ostatnie zyskały masową niesławę w Internecie za to, że są wyjątkowo wadliwymi, błędnymi, niedokończonymi grami wideo, które rzucono na rynek.
Nie będę o nich mówić zbyt wiele – proste wyszukiwanie w Google pokaże, jak cholernie przerażające były te gry (i dlaczego), z niewielkim lub żadnym szacunkiem okazanym przez SEGA dla ich najważniejszego adresu IP.
Chociaż możecie polemizować z moją krytyką oryginalnych gier Sonic, wątpię, czy wielu z was będzie próbowało usprawiedliwiać takie gry jak Sonic '06 czy Sonic Boom.
Rzeczywistość wydaje się być taka, że SEGA nie ma pojęcia, co zrobić z marką i nigdy nie wiedziała, dokąd z nią zmierza, odkąd wkroczyła w sferę 3D. Charakter szybkich platformówek nie jest czymś, co dobrze przekłada się w sferze 3D.
Widać to wyraźnie po tym, jak trzepotali między różnymi pomysłami na każdą grę i rzucali je zupełnie nowym programistom (takim jak Big Red Button Entertainment dla Sonic Boom), aby to rozgryźć. Rzucają przedmiotami w ścianę, aby zobaczyć, co się przyklei, ale wygląda na to, że SEGA pospiesznie podbiega, by to zgarnąć i rzucić coś innego – ostatecznie postanawiając wypuścić na rynek całkowicie nijakie produkty z całkowitym brakiem szacunku dla ich (jakoś) lojalni fani.
Powinienem chyba podsumować tę opinię, wyjaśniając, że nie nienawidzę Sonic the Hedgehog. Wczoraj siedziałem w spodniach od piżamy Sonic, wpatrując się w moje kolekcje Sonic, popijając gorącą czekoladę z kubka marki Sonic.
Lubię Sonic the Hedgehog – nawet go kocham – ale bardziej za to, kim mógł być, niż za to, kim jest.
W obecnej sytuacji, pomimo fantastycznych projektów postaci i przyzwoitych pomysłów, Sonic the Hedgehog jest okropny i może tak pozostać przez krótki czas, który mu pozostał.
Czytaj więcej
